Hij kan zich er nu nog niet veel bij voorstellen, maar als alles volgens plan verloopt, staat Jordy (16) op woensdag 13 juni toch echt op de top van de Mont Ventoux in Frankrijk. Hij doet mee aan Equipe Mont Ventoux. Dit project van Intermetzo Maarsbergen daagt jongeren uit om een sportieve prestatie te leveren, waar ze trots op kunnen zijn en die ze nooit meer zullen vergeten. Net als de andere vier jongeren van team Intermetzo Maarsbergen had ook Jordy tot een half jaar geleden nog nooit op een wielrenfiets gezeten. Fietsen deed hij wel: op en neer naar zijn school in Doorn. Maar een tourtocht rijden van 100 kilometer als training voor de beklimming, dat is toch andere koek. Dat beseft Jordy nu ook. Toch heeft hij nog geen moment spijt gehad van zijn deelname.
“Het rijden op een racefiets went snel. Het is niet moeilijk. We hebben al wat heuvels gefietst en dat gaat goed. De omgeving is mooi, dat scheelt. We maken steeds langere tochten”, vertelt hij. Hij traint een keer per week met de groep en een keer met zijn persoonlijke fietsbuddy Michiel. Daarnaast doet het team uit Maarsbergen samen met andere teams van Equipe Mont Ventoux Intermetzo regelmatig mee aan tourtochten. Terug naar huis Jordy is bijna aan het eind van zijn verblijf bij Intermetzo in Maarsbergen. Hij woont al een paar jaar niet meer thuis, omdat hij veel ruzie had met zijn moeder. Eerst verbleef hij in een woongroep in Utrecht en sinds anderhalf jaar krijgen hij en zijn gezin behandeling bij Intermetzo. Het gaat steeds beter. “Ik ben nog twee dagen per week op de groep en daarnaast woon ik weer bij mijn moeder. Het gaat goed. Vanaf juli mag ik weer helemaal thuis wonen.”
Equipe Mont Ventoux is dus tevens een soort afscheid van Intermetzo. De jonge teamleden hebben net als Jordy heel wat meegemaakt in hun leven. Met de beklimming boeken ze vooral een overwinning op zichzelf. Ze leren omgaan met tegenslagen, doorzetten en doen uiteindelijk een succeservaring op. Dat geeft zelfvertrouwen. Rustig aan beginnen Jordy kan dat beamen. “Tijdens de trainingen heb ik al geleerd door te zetten. Ik heb niet altijd zin om te gaan, maar ik ga wel. Dat is beter voor me. En als ik dan op de fiets zit, is het ook leuk. Verder leer ik samenwerken. We helpen elkaar om de top te bereiken. We moeten het echt samen doen.”
“Mijn moeder is in ieder geval trots op me. En mijn oom is zelf ook een keer de Mont Ventoux opgefietst. Hij heeft me nog een tip gegeven: rustig aan beginnen in je eigen tempo fietsen. Als je als een dolle van start gaat, houd je het niet vol. Daar ga ik me zeker aan houden!”