Als jongetje van zes werd Chris (19) voor het eerst opgenomen. Hij sprak als een volwassene, maakte mooie zinnen en gebruikte mooie woorden. Toch liep hij achter in zijn ontwikkeling, hij was bang, driftig en toonde vreemd gedrag. Hij werd opgenomen voor behandeling en diagnose. Naast een verstandelijke beperking bleek Chris een angststoornis, Multi Complex Development Disorder (MCDD), te hebben. Nu, 13 jaar en verschillende instellingen later, gaat het goed met hem en werkt hij bij Intermetzo in Maarsbergen aan zelfstandigheid.
“Soms schaam ik me ervoor om te vertellen wat er niet goed ging. Ik heb zoveel meegemaakt. Psychoses, verwaarlozing en zelfs zelfmoordpogingen. Ik heb heel veel geluksengeltjes op mijn schouder, dat moet wel, anders had ik hier nu niet gezeten. Ik ben blij dat er in Nederland plekken als deze zijn. Ik krijg hier de kans om iets van mijn leven te maken. Ik hoop dat ik binnenkort in een begeleid wonen traject mag.”
Rust en regelmaat Chris woont in Maarsbergen aan de Valkenheide, wel even anders dan het polderlandschap rond het dorp waar hij vandaan komt. Toch voelde hij zich meteen thuis. “Ik voel me goed in deze rust en tussen de bossen,” vertelt Chris. Intermetzo biedt jongeren in rust vastigheid en veel structuur. Chris gedijt daarbij goed. Hij woont in een huis met 22 jongeren, met acht van hen vormt hij een groep. Volgens Chris is hij de meest zelfstandige. Dat is bijzonder, want het is niet heel lang geleden dat hij écht niet voor zichzelf kon zorgen. Spanning en sensatie “Na eerst een jaar opname in Den Haag, heb ik vijf jaar gewoond bij een instelling in het westen van het land. Ik was daar een buitenbeentje en voelde me ongelukkig. Ik was blij dat ik op mijn twaalfde weer naar huis mocht. Er ging een wereld voor me open. Maar die wereld kon ik niet aan. Ik zag niet alleen mezelf achteruit gaan, maar ook mijn broertje die klassiek autisme heeft. Ik raakte heel erg in de war.
Toen ik dertien was ging ik naar Intermetzo in Zeist. Daar hebben ze me geholpen om uit het dal te klimmen. Ik kreeg meteen de eerste dag een gitaar, dat is nu een soort vriend van me. Ik schrijf liedjes en kan goed spelen. Ik zou wel volkszanger willen worden. Ik heb nog steeds angstaanvallen, maar een podium, liefst het Ziggodome, zou ik wel aankunnen. Ik houd wel van een beetje spanning en sensatie.” Een wereld vol goeds Ondanks alle tegenslag, is Chris een optimist. Hij kijkt liever vooruit dan terug. Zelfstandig wonen is zijn stip op de horizon. Daar werkt hij naartoe. Chris gaat uit van het goede in de wereld. “Dat heb ik van mijn oma geleerd”, vertelt hij, “Met een wereld vol goeds maak je een groene appel rijp.”